Escrito por Sumiciu el vienres, 4 abril de 2008
[Traducción en el primer comentario]
Too yera más fácil escarabayando la fueya. Una fueya metafórica, de cristal líquidu que se dexaba enrollar dacuando y que yera bien amañosa pa escuender nel bolsu.
Yera daqué curioso, lo mesmo garraba forma de papel en blancu enfrentáu a ún desafiante, que espeyaba el mundu que riscaba a la so espalda, que debuxaba cualquier otru mundu que s'imaxinara en cualquier segundu. Tamién yera cierto que nun tenía el vieyu tautu cálidu y ásperu de la celulosa a l'antigua usanza.
Esti yera un asuntu que-y sorprendía asgaya; la marca que dexa'l mediu nun momentu dau, que llegaba non sólo a criar guañu nes sos costumes sinon qu'amás también yera quien a da-y un tonu de temperatura al fondu. Asina, contemplando fueyes de papel, foi cayendo pasu ente pasu nel amor por el detalle. Decatándose de que nun yera too la razón d'una esplicación convincente sinon l'ambiente creau que-y da fe pa escuchala.
Pero de vuelta a casa había pocu tiempu pa restolar en camientos de vagabundu d'autopista, recuperara esi "reprise" que da la vida del segundu cronometráu y de los deberes ensin facer. Esi tiempu que tanto odiara nos sos díes d'escuela. Pero ello nun quitaba pa que-y fuera garrando'l presto a texer hestories entemecíes. D'eses nes qu'ún inventa superhéroes qu'en cualquier aspeutu la realidá taríen perdíos.
Mentantu, siguía intentando descifrar conceutos perdíos n'un cartafueyu nuna llingua estraña hasta aquel momentu, magar d'entós yá nun sería más qu'otra visión estremada de lo mesmo...y seguía escribiendo..."les hestories reales son aquelles nes que se cuenten les coses que pasen, non les que s'inventen lo que creen que vieron" y zarró el cuadernu convencíu de que too nun yera, realmente, custión d'ésitu o fracasu.