Arcadio y Honorio, los dos fíos del emperador romanu Teodosio I el Grande, teníen un maestru griegu que-yos esplicaba filosofía en palaciu -como se diría güei, «impartía clas de refuerzu»-. El casu ye qu'un bon día, Teodosio allegóse al aula onde taben y atopólos sentaos, mientres el filósofu disertaba de pie. L'emperador enfadóse muncho colos sos egrexos fíos y díxo-yos qu'el qu'había tar sentáu yera'l maestru, pues a él correspondía-y esti puestu por edá, respetu, reconocencia, sabiduría y xerarquía. Esto pasaba a finales del sieglu IV.

Si l'emperador allevantara la cabeza, viniera al sieglu XXI y viera'l panorama de la enseñanza anguaño, alloriaría dafechu al ver que nun sólo decayeren les maneres y normes escolares, sinon que s'enteraría qu'ún de los deportes espurios desenrollaos al rodiu de la escuela yera inflar lliteralmente a palos al profesor de turnu, grabalo col móvil y colgar la cuelma n'internet. Esto ye una caricatura de la situación, quiciabes, pero toos sabemos que les caricatures reflexen los rasgos fundamentales de les cares retrataes.

L'ablucáu Teodosio nun pescanciaría nada, sobre too en viendo qu'estes tendencies -¿o meyor, valores?- son les qu'imperen nuna sociedá dieciséis sieglos posteriores a los sos díes. Tampoco sedría a entender cómo la propia Alministración fora la que desposeyera direuta o indireutamente al profesoráu de les sos ferramientes educatives y de la potestá de tener mano direuta sobre los asuntos propios de la docencia.

Y esto ye lo grave. Si analizamos la situación -y non dende la perspeutiva teodosiana precisamente-, vemos qu'al profesoráu recortáron-y pasín a pasu la facultá decisoria sobre'l sistema d'enseñanza. Foi mesmo l'Alministración la qu'escomencipió esa sienda. Con esti xestu entamó'l camín de la desmoralización profesional. Esti fechu adobóse, a lo llargo'l tiempu, con una perda de poder nel día a día en colexos e institutos. Hasta los claustros dexaron de ser organismos de decisión pa convertise n'asamblees de convidaos de piedra ensin xacíu.

Por si esto fora poco, l'Estáu en tres ocasiones mandó apretar el cinturón conxelando sueldos a un funcionariáu yá anorésicu -dos años el PSOE y otru'l PP- y el coleutivu d'educadores -nome de munchu ringorrangu col que se rebautizó al profesoráu- sufrió un reciclaxe económicu propiu de la Rusia del gran Putin.

La profesión d'enseñante, dempués d'esta reconversión ideolóxica, económica y moral, algamó un estáu d'estoicismu tal que dexó les puertes abiertes p'asumir una vuelta de torniellu más. Y llegó. L'últimu güelpe de l'Alministración podría llamase «carrera profesional a ciegues».

El pasáu 22 de mayu, la Conseyería de Facienda publicó nel BOPA les condiciones qu'han cumplir los profesores que quieran que-yos xuban les retribuciones nel desempeñu de la carrera profesional.

Hasta equí perbién, ¡yera hora!, pero hai un «pequeñu» problema -¡cómo nun se-y diben poner pilancos al profesoráu!-, esta resolución nun foi consensuada colos interesaos nin cola totalidá de los sos representantes y agora quien quiera amestase a ella tien que firmar l'adhesión ensin saber colo que s'alcontrará, yá qu'aínda ta ensin redactar nin desenrollar la normativa -qué va pidise como contrapartida, qué sistema d'inspeición va siguise, a qué hai que se comprometer, qué va valorase, en qué casu puen retirase les retribuciones y a quién-. Ye dicir, hai que firmar un contratu en blanco, asina de cenciello. ¿Y qué sedrá de los réprobos que nun lu arroblen?

¿Qué s'escuende tres tou esti teatru del absurdu? Esto güel a Polonio tres la cortina, al de Hamlet me refiero.

Hai unos díes, hubo una importante manifestación de maestros y profesores n'Uviéu convocada por Suatea, Comisiones Obreres y CSIF pidiendo que s'entamara la casa pelos cimientos y que fora la Conseyería del ramu la que sacara a la lluz les condiciones de lo que dempués -y non enantes- se firmara.

Esta petición ye llóxica y llexítima, pero a la Conseyería d'Educación nun-y da más, ta avezada -ensin que-y tiemble'l pulsu- a ver al coleutivu de la tiz faciendo ensin gorgutiar de toreru-bomberu, de vixilante de la playa, de Petra criada pa too, de padre y madre putativos, de sumideru de los cabreos d'escolinos malcriaos, de Julie Andrew en «Sorrises y llárimes», de psicólogu diletante, d'animador cultural, de sacu de les ires de quinceañeros xabaces y de showman accidental ensin escenariu, yá que por nun haber nun hai nin tarimes onde se xubir, pues quitárenles pa evitar diferiencies humildantes ente profesores y escolinos (sic).

De xuro qu'el filósofu que-yos daba clases a Honorio y Arcadio taba meyor vistu pola Alministración imperial que los sos ablayaos sucesores nel desempeñu del oficiu d'enseñar. D'eso nun tengan dulda.

    

• Vía La Nueva España