Escrito por Sumiciu el sábadu, 8 setiembre de 2012
Señalaron un día nel calendariu, como si nun quixera la cosa. Y punxéronlu'n setiembre pa ver si col entamu del cursu esconsoñábemos y d'ocho pa ver si dalgún santu, santa, dios o diosa tenía a bien alcordase de nós, anque fuera un día al añu.
El casu ye que agora, tres de l'alucinación braniega na que paez que se para'l mundu, olvidamos la rutina y del soníu de les cadenes qu'arrastren los pies oblíguenmos a paramos y echar una güeyada alredor. Amás a traición, como si hubiera'n qué creyer. El casu ye que caún respuende como sabe o como bien puede: dalgún marcha a confesase, otros a pecar, hailu que-y quita'l polvu a la bandera y otros tomando un culete'n solitariu a dellos años-lluz. Hai que pasalo como bien se seya quien.
La oración ye'l vezu de los más, y una reciella d'ellos axúntense mirando al cielu y esperando al mesíes. Porque siempre tien que ser otru'l que venga a llibramos del mal y los nuestros pecaos p'asina de pasu lliberamos nós un pocu de cualquier cargu conciencia y d'esi maltar xeneral que provoca'l saber que tú yes l'únicu responsable de les coses que tean por venir. Llástima que naide escuche les nuestres peglaries, dalgúnos sienten l'eco que devuelve'l vacíu mientres otra parte namás s'enfota'n rogar más fuerte.
Tres sentir l'ecu el vacíu ye irrenellenable y esmolecedor, polo que hailu que s'entrega'l pecáu. Que ye la otra cara de la moneda de la plegaria, evadir la concencia non por delegación a un ser supuestamente superior sinon por cenciella anulación. Magar que naide va a venir a salvate, sálvese quien pueda.
Darréu ves la bandera arrequexada nun rincón garrando polvu, recordando que siempre hebo díes meyores o, a lo menos, con más ganes de ser meyores que'l que te percorre agora. Nun alarde d'esperanza y coloríu llancen al aire'l polvu con un xiringu y cambien, per un momentu, el color del corredor pa recordar qu'un día existió una idea detrás d'esi trapu que resiste'l pasu del tiempu a mou de cargu concencia.
El mesmu, baxa depués a l'antoxana, echa un culín y mira pa él mientres tovía espalma camentando sobre'l fechu curiosu de que nun llugar del mundu haya xente que considera qu'un vasu que nun tien más d'una tercera parte de llíquidu se considere llenu. Y bebe'l vasu enteru d'un tragu. Pero nesi vasu tan grande entra un mundu enteru que güei nun se manifiesta. La solitú sabe a esi regustu resacosu de sidra como'l que lleves mientres te lleva'l Negrón, personaxe mitolóxicu mezcla de guaxa y sumiciu del tiempu modernu.
Pero la neña sigue dormida, ensin da-y vida a esta casa que garra d'ella'l so nome. Subes pa la habitación ensin facer ruíu y otra vez más siénteste al llau d'ella, que descansa col so xestu pigarzón. Y anque la to voz ye una vocina, qu'apenines cerca sona, xuxúries-y como si nun lo tuvieras fecho yá: llevántate neña del dulce soñar, la lluz de l'alborada yá entama a aportar...
El casu ye que agora, tres de l'alucinación braniega na que paez que se para'l mundu, olvidamos la rutina y del soníu de les cadenes qu'arrastren los pies oblíguenmos a paramos y echar una güeyada alredor. Amás a traición, como si hubiera'n qué creyer. El casu ye que caún respuende como sabe o como bien puede: dalgún marcha a confesase, otros a pecar, hailu que-y quita'l polvu a la bandera y otros tomando un culete'n solitariu a dellos años-lluz. Hai que pasalo como bien se seya quien.
La oración ye'l vezu de los más, y una reciella d'ellos axúntense mirando al cielu y esperando al mesíes. Porque siempre tien que ser otru'l que venga a llibramos del mal y los nuestros pecaos p'asina de pasu lliberamos nós un pocu de cualquier cargu conciencia y d'esi maltar xeneral que provoca'l saber que tú yes l'únicu responsable de les coses que tean por venir. Llástima que naide escuche les nuestres peglaries, dalgúnos sienten l'eco que devuelve'l vacíu mientres otra parte namás s'enfota'n rogar más fuerte.
Tres sentir l'ecu el vacíu ye irrenellenable y esmolecedor, polo que hailu que s'entrega'l pecáu. Que ye la otra cara de la moneda de la plegaria, evadir la concencia non por delegación a un ser supuestamente superior sinon por cenciella anulación. Magar que naide va a venir a salvate, sálvese quien pueda.
Darréu ves la bandera arrequexada nun rincón garrando polvu, recordando que siempre hebo díes meyores o, a lo menos, con más ganes de ser meyores que'l que te percorre agora. Nun alarde d'esperanza y coloríu llancen al aire'l polvu con un xiringu y cambien, per un momentu, el color del corredor pa recordar qu'un día existió una idea detrás d'esi trapu que resiste'l pasu del tiempu a mou de cargu concencia.
El mesmu, baxa depués a l'antoxana, echa un culín y mira pa él mientres tovía espalma camentando sobre'l fechu curiosu de que nun llugar del mundu haya xente que considera qu'un vasu que nun tien más d'una tercera parte de llíquidu se considere llenu. Y bebe'l vasu enteru d'un tragu. Pero nesi vasu tan grande entra un mundu enteru que güei nun se manifiesta. La solitú sabe a esi regustu resacosu de sidra como'l que lleves mientres te lleva'l Negrón, personaxe mitolóxicu mezcla de guaxa y sumiciu del tiempu modernu.
Pero la neña sigue dormida, ensin da-y vida a esta casa que garra d'ella'l so nome. Subes pa la habitación ensin facer ruíu y otra vez más siénteste al llau d'ella, que descansa col so xestu pigarzón. Y anque la to voz ye una vocina, qu'apenines cerca sona, xuxúries-y como si nun lo tuvieras fecho yá: llevántate neña del dulce soñar, la lluz de l'alborada yá entama a aportar...
264 Comentarios
