Escrito por Sumiciu el miércoles, 27 abril de 2011
Lo mesmo qu'una madre añando al so guaḥe baxa la borrina peles paredes del valle. La piedra húmedo trabaya xunto col orpín p'algamar esi estáu mental que ye un tardíu y serondosu alborecer. Dalguna esquila vien col ecu y les fueyes ruxen mientres ún va sintiendo como l'aire les va golpiando cada vuelta más cerca.
Eses montañes, esi ríu qu'escarabaya pel fondu, ese llábanes que pises...esa señaldá. Esos animales mansos que dacuando miren como queriendo entendete, esi alendar ventosu de la biesca...
La borrina de torna fumo a reblagos, l'agua ye asfaltu que culiebrea pelo fondero'l valle. Les llábanes tan feches de cementu fríu y gris. Y tú, ensin tiempu p'actuar, afayeste en medio'l rebañu.
Por embargu, too ta escrito coles mesmes lletres en borrina y fumo. Ye curioso, pero tocomos vivir con ello y hai que faceses dacuando borrina y dacuando fumo pa ser palabra escrita d'un mensaxe rural metropolitanu o d'aldea urbana. ¡Qué país!
Eses montañes, esi ríu qu'escarabaya pel fondu, ese llábanes que pises...esa señaldá. Esos animales mansos que dacuando miren como queriendo entendete, esi alendar ventosu de la biesca...
La borrina de torna fumo a reblagos, l'agua ye asfaltu que culiebrea pelo fondero'l valle. Les llábanes tan feches de cementu fríu y gris. Y tú, ensin tiempu p'actuar, afayeste en medio'l rebañu.
Por embargu, too ta escrito coles mesmes lletres en borrina y fumo. Ye curioso, pero tocomos vivir con ello y hai que faceses dacuando borrina y dacuando fumo pa ser palabra escrita d'un mensaxe rural metropolitanu o d'aldea urbana. ¡Qué país!