Alboreció'l pueblu estráu de banderes nos balcones y en dalgún corredor d'esos que queden de muestra como quien fuera un artesanu o cualquier suerte d'adaptación escaecida.

Con ciertu grau d'ironía'l día apaicía marcáu de roxu nel calendariu. Con dosis abondes de cierta sátira pintábase'l pueblu d'azul y amariellu.

Encendíase'l chip de turno en dalgún llau del cuerpu y punxímonos toos a segregar arguyu en cantidaes industriales, tovía más que les que remanecieran d'una real boda o un fíu prodixu (que non pródigu) al volante. De sópitu, a coru y con una sincronía ponderatible toos yéremos, sentíemos y lluchábemos. Y como tal sentimientu nun ye (pa nada) refugable, bañóse n'alcohol con tastu a formientu de mazana y añose ente cantares añales y personaxes mitolóxicos d'esos que dicen que esisten, que dicen que faen, que dacuando s'asoleyen pola televisión pero nunca apaecen nos momentos precisos, igual que Clark Ken.

Tal ye l'enfotu que punxéramos na esaltación pública de consonancia, tal la fuercia que gastamos en glayar al altu la lleva lo que somos...que fainos falta un añu enteru pa recuperar les enerxíes. Y l'añu posteru, que nun se nos escaeza volver a enseña-yos quien somos, cómo sentimos y que tamos dispuestos a facer. Per delantre de too, dexar les coses clares.

Güei ye'l día d'Asturies, otru será'l del trabayador, otru'l de la infancia, la muyer...que guapo yera que, simplemente tolos díes del año fueran el día del trabayu en tolos frentes...menos color nes cais y más color nes aiciones...Nun sé muncho, pero lo cierto ye que nengún problema se igua a intervalos regulares de 365 díes de concenxa ya folixa.

Güei, pa mi, ye un día cualquiera...que nun ye poco.