Escrito por Sumiciu el xueves, 21 xineru de 2010
Lluís y Nel miraben como veceros pasmaos l'escaparate'l kiosku nel que s'asoleyaben dellos diarios y revistes. Les sobremeses de los llunes yeren eternes y pegañoses, faciendo d'esi momentu l'instante precisu pa que la rayada de davezu llantara na cabeza d'ún. La revisión diaria de prensa y noticies yera una actividá qu'ayudaba a consumir dello tiempu al empar qu'afalagaba'l día acurtiando la tarde, una tarde erma de xeres y d'emociones.
Los llunes yeren especiales nesi sen, non sólo podíen restolar ente los titulares avezaos sinon que tamién teníen la compañía (que apaecía más de ralo en ralo) d'una buena riestra revistes especializaes. Asina, mientres-yos recordaben lo muncho que cobraben, lo caro que yera la vida si te tocó ñacer nel infiernu o el caberu intentu de fichaxe frustráu del Sporting; tamién podíen sentise parte d'un mundu en movimientu en mil dimensiones y multiversos ente anuncies de nueves utopíes científiques y maxa teunolóxico.
- ¿Visti lo que fixeron estos?
- Sí, ta curioso, quién mos lo diba decir va unos años.
- Yá...ye p'ablucar. Quien pudiera ser tan finu como ellos y poder escapar d'una vegada d'esta esfueya, llástima que seyan cuatro contaos.
- ¿Paezte?
- Si ho, ¿o conoces tú a daquién que sepa tantu como esta xente?
- Bue...pámique a dalgún nun dexaremos de conocer, el mundu nun ye tan grande tampoco. Lo mesmo que concentra les desgracies tampoco pue esparder abondo l'intelixencia. Alcuerdome d'una concretamente que taba p'enriba toos ellos.
- ¿De xuru? ¿yera quien a pensar como piensen estos? ¿a camentar esos enguedeyos de los que escriben con toes eses pallabres tan rares? ¿a inventar coses nes que naide reparare enantes?
- Nun sé como son esos que dices realmente, pero esta sabía muncho, dígotelo yo. Yera intelixente como ella sola, sabía lo uno, lo otro y lo de acullá. Ye más, sabía tanto que yera quien a dase cuenta de cuando taba enquivocá pa rectificase darréu.
- Sí que sabía entós...
- Dígotelo yo, que too ta estrao de xente como estos de les revistes, pues topalos en toles esquines. Xente que sepa muncho sobra, xente consciente lo que desconoz (incluso naquello no que siempre-y paeció saber) poco vas topar. Ye lo que tien la intelixencia, que pierde mas persones nos cielos que la que alcuentra na tierra...
- Yá te digo nin, muncho bilordiu y poca idega...como nós mesmos....
- Ye lo que hai...
Los llunes yeren especiales nesi sen, non sólo podíen restolar ente los titulares avezaos sinon que tamién teníen la compañía (que apaecía más de ralo en ralo) d'una buena riestra revistes especializaes. Asina, mientres-yos recordaben lo muncho que cobraben, lo caro que yera la vida si te tocó ñacer nel infiernu o el caberu intentu de fichaxe frustráu del Sporting; tamién podíen sentise parte d'un mundu en movimientu en mil dimensiones y multiversos ente anuncies de nueves utopíes científiques y maxa teunolóxico.
- ¿Visti lo que fixeron estos?
- Sí, ta curioso, quién mos lo diba decir va unos años.
- Yá...ye p'ablucar. Quien pudiera ser tan finu como ellos y poder escapar d'una vegada d'esta esfueya, llástima que seyan cuatro contaos.
- ¿Paezte?
- Si ho, ¿o conoces tú a daquién que sepa tantu como esta xente?
- Bue...pámique a dalgún nun dexaremos de conocer, el mundu nun ye tan grande tampoco. Lo mesmo que concentra les desgracies tampoco pue esparder abondo l'intelixencia. Alcuerdome d'una concretamente que taba p'enriba toos ellos.
- ¿De xuru? ¿yera quien a pensar como piensen estos? ¿a camentar esos enguedeyos de los que escriben con toes eses pallabres tan rares? ¿a inventar coses nes que naide reparare enantes?
- Nun sé como son esos que dices realmente, pero esta sabía muncho, dígotelo yo. Yera intelixente como ella sola, sabía lo uno, lo otro y lo de acullá. Ye más, sabía tanto que yera quien a dase cuenta de cuando taba enquivocá pa rectificase darréu.
- Sí que sabía entós...
- Dígotelo yo, que too ta estrao de xente como estos de les revistes, pues topalos en toles esquines. Xente que sepa muncho sobra, xente consciente lo que desconoz (incluso naquello no que siempre-y paeció saber) poco vas topar. Ye lo que tien la intelixencia, que pierde mas persones nos cielos que la que alcuentra na tierra...
- Yá te digo nin, muncho bilordiu y poca idega...como nós mesmos....
- Ye lo que hai...
41 Comentarios