Nun primer momentu foi resultáu de l'esclavitú baxo la propiedá privada, esi afán alministrativu y xestor d'apañar y organizar l'escedente. Entós diose-y nome al poder, y personalidá propio. Foi daquella cuando la xente empecipió a vese atrayío por esa seducción: institucionar los sos necesidaes, alministrar los sos suaños, burocratizar les sos necesidaes... ello que'l medio tornose'l fin y la vida humano namás nuna nayenación mental permanente. Asina nació l'Estáu de les coses. Asina se trazó la primer llínia nel suelu más allá de les que dibuxaben los ríos, el mar y les montañes; l'única llende conocía naquel momentu.

El casu ye que nomada seducción namás funcionaba'n dalgunos círculos. N'otros, bien por idealismu, bien porque nun yera afayadiza esa situación pa ellos l'atracción camudaba'n repulsión, refuga, escentricidá. Y ellos en repulsa, refugaya, escéntricos; elles amás en complementu circunstancial (depués de tener sío la base l'aprovisionamientu enantes que les coses garraren un orde, que'l tiempu ye de too menos agradecíu).

Primeramente impúsose La Fuerza. Baxu'l combayar pa colos dioses, mitos y cualquier artículu que valiera pa rellenar los furacos que dexaba'l conocimientu, La Fuerza campaba al so presto, nun s'esmolecía más que de la cantidá a aplicar en cada momentu. Yera aquella una represión a cara perru d'una sincera contundencia a la que-y valia cola lexitimidá que-y apurría l'Inorancia.

Col tiempu l'equidistancia de los dioses paso-yos factura y hebo topar rempuestes no mortal. Si la paciencia ye divino, l'impaciencia ye humano; y na tierra la relatividá facía que'l pasu del tiempu ficiera estragos acelerando'l procesu. Ello ye que l'Inorancia, a lo menos no tocante al conocimientu, dexó de tener un papel importante pa dexar pasu al Por qué. Lo que fexo que dios perdiera la gracia y ficiera falta escarbar pa topar los mitos na razón. Y l'Estáu les coses entamó a meter nel so discursu a les persones, volvió a apañar los mieos básicos (potenciaos agora col buen trabayu de La Fuerza) y los dioses tornaron d'espíritus a benefactores universales. El negociu yera esti: el Benefactor facía xirar la ruleta y concedía-y a les fiches la seguridá de poder seguir en xuegu. Lo círculos fixéronse concéntricos según cual taba más averáu a l'exe y les fiches (negres, roxes y otros colores que nun facíen más qu'aportar mayor variedá cromático) espardiéronse pel tableru. Elles teníen la seguridá de que nun mal xiru de ruleta, cuando pola inercia golpearen los bordes del tableru, el Benefactor pondría a la so disposición tolos medios al so alcance (o a lo menos los estrictamente necesarios, en función de ciertes necesidaes) pa emburrialos y seguir alantre, amás taben protexíes del restu de fichdes d'otros colores que namás queríen apropiase del cachu mayor de tableru que fueran quien y asina facer medrar les ganancies del so Benfactor. A cambiu, el Benefactor yera llibre de colocar les fiches n'onde más-y conviniera cola fin de facer ganancia col xuegu y seguir xugando. Nesi sen, el xuegu en sí mesmu yera l'ultimu círculu concéntricu.

Al cabu del tiempu l'inercia del xuegu fexo que los Benefactores s'emborracharen d'él, que perdieren el finu balance ente l'utilización de les fiches y la inversión n'elles de la so ganancia y el xuegu entamó a asoceder como una carrera de númberos que se retroalimentaba col propiu movimientu de les cifres. La ruleta xiraba cada vez con más fuerza y la fuerza centrífuga facía estragos nes fiches, los Benefactores esta vez nun se podíen permitir parar el xuegu porque'l mesmu yera esclavu del so propiu movimientu. Nesti momentu les fiches taben soles, la lexitimidá de la seguridá yá nun funcionaba y garrábense tolo fuerte que podíen unes a otres sin tiempu pa ver de qué color yera cada una, bastante ye con tenese'n pie'n medio d'esta esfueya; alón a la lexitimidá del control. La lexitimidá baltaba, dalguna entrúgabase si dalguna vez tuviera per ende, si realmente namás existía na so estructura, non na vida de los elementos agonizantes nel tableru.

Un día d'estos, dicía una d'elles mientres suañaba cuentos, escribiremos tamién el final del Estáu de les coses. Y maldiciremos nesi precisu instante, que durante un momentu mos viemos reflexaos nuna ficha al débalu nun tableru. O quiciás sigamos suañando hasta l'eternidá si ye qu'esiste, el casu ye que lo madiciremos igualmente...tamos condenaos.