Escrito por Sumiciu el martes, 21 xunu de 2011
Nun llugar de la infancia, del nome nun soi quien a alcordame allúgase la hestoria más grande xamás contada. Aquella que deprendimos dende'l primer momentu y que creyímos palabra por palabra. La mesma na que nós yéramos protagonista y espectaor pa dir faciéndomos, con suerte narraor según corría el tiempu.
Esta hestoria entama de nueche como toes les que vienen de lloñe nel tiempu, pero non nuna nueche cualquiera, non. Cada día tien la so hestoria, cada día la so nueche y la nuestra nueche ye la del solsticiu braniegu. La nueche de la foguera, la nueche de les hestories, lleendes y vezos.
Una superproducción que mos sigue atrayendo. Nun ye estraño, nun hai meyor efectu especial qu'aquel qu'asocede delantre la to vista, que pues palpar, tastiar, oyer y goler tovía cuando acaba'l tiempu de les llames y les brases cuenten una hestoria asemeyada en pasáu imperfectu.
¿Y ye que hai hestoria más grande que un cuentu que fai participe a un país enteru? ¿Más grande que'l cuentu que se dexa mezclar cola realidá hasta llegar a confundite?. Con seres tan reales que nin el pasu del tiempu los mata anque nun aparezan en nengún fotograma. ¿Acasu a estes altures puedes dicime que'l "Sumiciu" nun esiste si ye quien a resistir meyor el tiempu que la mesma máquina de vapor? ¿qué ye más real, una mala imaxen o un reflexu adornáu de la esperiencia?
Y lo meyor ye que nun hai una hestoria, nin dos, nin tres; cada país tien la suya y caúna fai cada país. Y a medida que les oyes pregúnteste si al final nun sedrán toes la mesma. ¡Claro!, ¡si siempre ye lo mesmo lo que contar!, namás cambia el paisaxe que apurre la escena a les esperiencies. Asina, cuando caún pinta el so paisaxe dexa'l restu del mundu reflexase nel.
Milenta escenarios, milenta voces, milenta personaxes, milenta esperiencies, milenta sensaciones... lo dicho, la hestoria más grande xamás contada. Y lo meyor de todo ye que mos pertenez dende siempre. Pero nun mos equivoquemos, nun ye vivir nun mundu de fantasía, la realidá sigue consciente y esti ye'l llazu que mos xunta a les que enantes tuvieron sobre esti mesmu suelu.
Mỹthos, dēmos, historía...
Esta hestoria entama de nueche como toes les que vienen de lloñe nel tiempu, pero non nuna nueche cualquiera, non. Cada día tien la so hestoria, cada día la so nueche y la nuestra nueche ye la del solsticiu braniegu. La nueche de la foguera, la nueche de les hestories, lleendes y vezos.
Una superproducción que mos sigue atrayendo. Nun ye estraño, nun hai meyor efectu especial qu'aquel qu'asocede delantre la to vista, que pues palpar, tastiar, oyer y goler tovía cuando acaba'l tiempu de les llames y les brases cuenten una hestoria asemeyada en pasáu imperfectu.
¿Y ye que hai hestoria más grande que un cuentu que fai participe a un país enteru? ¿Más grande que'l cuentu que se dexa mezclar cola realidá hasta llegar a confundite?. Con seres tan reales que nin el pasu del tiempu los mata anque nun aparezan en nengún fotograma. ¿Acasu a estes altures puedes dicime que'l "Sumiciu" nun esiste si ye quien a resistir meyor el tiempu que la mesma máquina de vapor? ¿qué ye más real, una mala imaxen o un reflexu adornáu de la esperiencia?
Y lo meyor ye que nun hai una hestoria, nin dos, nin tres; cada país tien la suya y caúna fai cada país. Y a medida que les oyes pregúnteste si al final nun sedrán toes la mesma. ¡Claro!, ¡si siempre ye lo mesmo lo que contar!, namás cambia el paisaxe que apurre la escena a les esperiencies. Asina, cuando caún pinta el so paisaxe dexa'l restu del mundu reflexase nel.
Milenta escenarios, milenta voces, milenta personaxes, milenta esperiencies, milenta sensaciones... lo dicho, la hestoria más grande xamás contada. Y lo meyor de todo ye que mos pertenez dende siempre. Pero nun mos equivoquemos, nun ye vivir nun mundu de fantasía, la realidá sigue consciente y esti ye'l llazu que mos xunta a les que enantes tuvieron sobre esti mesmu suelu.
Mỹthos, dēmos, historía...
21 Comentarios