Escrito por Sumiciu el domingu, 18 setiembre de 2011
Ye curioso como depués de buscar la forma de da-y a la pallabra mayor estensión y durabilidá, la propia incapacidá personal apurre una clave ente llínies: la necesidá de lo cenciello y la inmediatez. El niciu del blogue como columnismu de la plebe, un llugar nel mundu. El sentimentalismu que, enfríau lo xusto cola impresión en nidies pantalles o en fueyes mal ponderaes, fai de pastiella roxa o pastiella azul según les necesidaes del momentu.
Val lo mesmo qu'un cantar desplicáu ensin base armónica nin tiempu pa entonalu y ye amañoso tamién como estensión d'él. Cantares, columnes, brevedá. Y ye que la resaca dura tan poco que lo que vien detrás ye namás rutina. Y ye que'l to tastu dura tan poco que malapenes enllena dos estrofes.
Darréu namás hai repetición, orquestación, coreografía y dalgún qu'otru actu de fe despistáu. Esllava estético y placebu artísticu, eso ye. Anque con ello dellos vengamos curando los males. Unos males que realmente nunca curen, namás ye que son tan efímeros como la lletra que rellena esos instantes, lo que lo convierte nel pasatiempu más afayadizu.
Porque al final ye un error buscar un llugar na hestoria con grandes despliegues. Bueno, más qu'un error ye una cuestión de dioptríes, porque habelu hailu, tan cenciellu como equí y agora. Anque los versos d'una nueche de branu pierdan tan rápido'l so sabor nesti momentu y acariciar l'aire ayude tan poco. Y eso que ta enlleno d'estres qu'acompañen a los protagonistes na sombra hasta que llega un momentu que la so crónica ye la única que fai comprensible'l mundu alredor. Pero la esperanza ye una adicción tan mala que, dacuando, fai descartar lo qu'entra polos sentíos tresformándote nun pésimu narrador y un mal aspirante a protagonista.
Neños, nun intentéis esto en casa porque esa hestoria ye bien desagradecía. Pero nun faigamos d'esto un drama.
Val lo mesmo qu'un cantar desplicáu ensin base armónica nin tiempu pa entonalu y ye amañoso tamién como estensión d'él. Cantares, columnes, brevedá. Y ye que la resaca dura tan poco que lo que vien detrás ye namás rutina. Y ye que'l to tastu dura tan poco que malapenes enllena dos estrofes.
Darréu namás hai repetición, orquestación, coreografía y dalgún qu'otru actu de fe despistáu. Esllava estético y placebu artísticu, eso ye. Anque con ello dellos vengamos curando los males. Unos males que realmente nunca curen, namás ye que son tan efímeros como la lletra que rellena esos instantes, lo que lo convierte nel pasatiempu más afayadizu.
Porque al final ye un error buscar un llugar na hestoria con grandes despliegues. Bueno, más qu'un error ye una cuestión de dioptríes, porque habelu hailu, tan cenciellu como equí y agora. Anque los versos d'una nueche de branu pierdan tan rápido'l so sabor nesti momentu y acariciar l'aire ayude tan poco. Y eso que ta enlleno d'estres qu'acompañen a los protagonistes na sombra hasta que llega un momentu que la so crónica ye la única que fai comprensible'l mundu alredor. Pero la esperanza ye una adicción tan mala que, dacuando, fai descartar lo qu'entra polos sentíos tresformándote nun pésimu narrador y un mal aspirante a protagonista.
Neños, nun intentéis esto en casa porque esa hestoria ye bien desagradecía. Pero nun faigamos d'esto un drama.