Escrito por Sumiciu el vienres, 14 ochobre de 2011
(En castellano en el primer comentario)
Imaxina que camines en medio una reciella de xente, quiciás una manifestación. Tas arrodiáu dafechu y esfuérceste por seguir al personal intentando mantener el mesmu ritmu qu'ellos. Si te pones a pensalo, anque conoces xeograficamente'l destín, nun sabes mui bien la razón o'l fin concretu que te mueve escontra. Namás sabes que tas ehí y quies seguir caminando. Una recta, otra recta y otra más; darréu en cada curva torna la mesma entruga nun bucle que paez que, a lo menos, mantiente serenu, constante y consciente.
Nun dexa de ser una buena metáfora pa una rayada de 14 d'ochobre (víespora de 15). Nun dexa de ser al empar cierta cuestión personal que rara vez vien a cuentu.
Cada segundu de la nuestra vida ye únicu ya inigualable, ello ye que nun ye estraño que-y deamos un valor p'enriba de lo que lu tasaría cualquier supuestu ser oxetivu. Culpemos d'ello a Heisenberg y al Principiu d'Incertidume por exemplu. Una muestra ye esa sensación individual o coleutiva de que, con enfotu abondu, cualquier determinación nuestra ye determinante na Hestoria. Porque parte d'esi problema entama pola dificultá de diferenciar la Hestoria de la hestoria.
Lo que mos cuntaría un estraterrestre que tuviere observándomos dende fuera, posiblemente fuera (faigo notar el mio niciu terrestre) la d'intentar desplicamos que tola nuestra vida ye un intentu más de facer lo qu'otros intentaron durante'l continu del tiempu en contestos diferentes y con resultaos desemeyaos. Tovía asina préstamos vemos como singulares, disonantes y protagonistes universales d'un puntu nel tiempu. Un puntu discretu nel que dexamos de valorar tolo que mos precede y damos a pensar que xamás hebo nada como nós.
Gran error. Realmente somos el productu de tol continu antecedente y, salvo agradable o desagradable accidente, meru granu de sable. Nun ye que nel pasáu nun pasara nada hasta güei; ye que, sacante que faiga aición esa singularidá espaciu-temporal, anguaño nun pasará nada hasta'l futuru.
¿Quier decir esto que tamos determinaos? ¿que da igual lo que fagamos porque yá pasó y volverá a pasar ([1] y [2])? ¿que si naide lo consiguió hasta agora nun va conseguise yá? Non, de nenguna manera. Anque por llástima nun esiste un plan que determine en qué momentu quién sedrá quién y asoleye el verdaderu xacíu de la vida menos pa dalgunes fes y nun podamos estrayer más que della simpleza na aleatoriedá, namás ye esa continuidá la que provoca que les coses pasen. Namás la constancia conduz a la singularidá. Namás tar onde crees que tienes que tar nun momentu y nun tiempu ye la forma de llegar a onde coño quiera que haya que dir.
Namás nun hai qu olvidase de los que cayeron o fueron acallaos pel camín, porque tenemos buena probabilidá de sumamos a ellos. Quiciás un bon camín seya la continuidá y el movimientu, quiciás non. Los errores son parte del secretu del ésitu (secretu porque los dexamos podrecer no fondero les coraes) y los errores, el movimientu y la continuidá aplicaos a un momentu concretu nun son más qu'un irguise bien pa llevantase del suelu bien insurrectu dafechu.
Al final, pa llevar a cabu too esto nun hai un día siñaláu nel calendariu, tamién ye cierto que nun lu hai pa dexar de facelo.
Imaxina que camines en medio una reciella de xente, quiciás una manifestación. Tas arrodiáu dafechu y esfuérceste por seguir al personal intentando mantener el mesmu ritmu qu'ellos. Si te pones a pensalo, anque conoces xeograficamente'l destín, nun sabes mui bien la razón o'l fin concretu que te mueve escontra. Namás sabes que tas ehí y quies seguir caminando. Una recta, otra recta y otra más; darréu en cada curva torna la mesma entruga nun bucle que paez que, a lo menos, mantiente serenu, constante y consciente.
Nun dexa de ser una buena metáfora pa una rayada de 14 d'ochobre (víespora de 15). Nun dexa de ser al empar cierta cuestión personal que rara vez vien a cuentu.
Cada segundu de la nuestra vida ye únicu ya inigualable, ello ye que nun ye estraño que-y deamos un valor p'enriba de lo que lu tasaría cualquier supuestu ser oxetivu. Culpemos d'ello a Heisenberg y al Principiu d'Incertidume por exemplu. Una muestra ye esa sensación individual o coleutiva de que, con enfotu abondu, cualquier determinación nuestra ye determinante na Hestoria. Porque parte d'esi problema entama pola dificultá de diferenciar la Hestoria de la hestoria.
Lo que mos cuntaría un estraterrestre que tuviere observándomos dende fuera, posiblemente fuera (faigo notar el mio niciu terrestre) la d'intentar desplicamos que tola nuestra vida ye un intentu más de facer lo qu'otros intentaron durante'l continu del tiempu en contestos diferentes y con resultaos desemeyaos. Tovía asina préstamos vemos como singulares, disonantes y protagonistes universales d'un puntu nel tiempu. Un puntu discretu nel que dexamos de valorar tolo que mos precede y damos a pensar que xamás hebo nada como nós.
Gran error. Realmente somos el productu de tol continu antecedente y, salvo agradable o desagradable accidente, meru granu de sable. Nun ye que nel pasáu nun pasara nada hasta güei; ye que, sacante que faiga aición esa singularidá espaciu-temporal, anguaño nun pasará nada hasta'l futuru.
¿Quier decir esto que tamos determinaos? ¿que da igual lo que fagamos porque yá pasó y volverá a pasar ([1] y [2])? ¿que si naide lo consiguió hasta agora nun va conseguise yá? Non, de nenguna manera. Anque por llástima nun esiste un plan que determine en qué momentu quién sedrá quién y asoleye el verdaderu xacíu de la vida menos pa dalgunes fes y nun podamos estrayer más que della simpleza na aleatoriedá, namás ye esa continuidá la que provoca que les coses pasen. Namás la constancia conduz a la singularidá. Namás tar onde crees que tienes que tar nun momentu y nun tiempu ye la forma de llegar a onde coño quiera que haya que dir.
Namás nun hai qu olvidase de los que cayeron o fueron acallaos pel camín, porque tenemos buena probabilidá de sumamos a ellos. Quiciás un bon camín seya la continuidá y el movimientu, quiciás non. Los errores son parte del secretu del ésitu (secretu porque los dexamos podrecer no fondero les coraes) y los errores, el movimientu y la continuidá aplicaos a un momentu concretu nun son más qu'un irguise bien pa llevantase del suelu bien insurrectu dafechu.
Al final, pa llevar a cabu too esto nun hai un día siñaláu nel calendariu, tamién ye cierto que nun lu hai pa dexar de facelo.